Srbi i Hrvati su isti narod samo se drugačije krste

Hrvati su najefikasnije vatikansko sredstvo za uništenje srpskog naroda.Vijekovna težnja Rimokatoličke crkve za prodor na istok nailazi uvijek na istu prepreku, pravoslavni narod.Vatikan (Rimokatolička crkva) je više od hiljadu godina, neposredno ili pomoću katoličkih država Evrope, podsticao i organizovao zločine genocida nad Srbima, njihovo prevođenje u hrvatsku naciju, a najistrajnije je brisao i uništavao srpsku kulturnu baštinu (a time i evropsku) -u svim srpskim zemljama.Današnji “hrvatski narod” je veštačka kreacija Rimokatoličke crkve, unapred zamišljena kao instrument jednog zločinačkog projekta, utemeljenog na težnji da se srpski narod uništi unijaćenjem, pokatoličavanjem ili potpunom fizičkom likvidacijom,kako više ne bi predstavljao prepreku daljem vatikanskom prodiranju na istočnoevropske prostore, pa i dalje do Crnog mora.Ovaj projekat nije bio unapred dat kao gotov i zaokružen, već se postepeno razvijao i sazrevao imajući u prvoj fazi ilirsku, a u drugoj fazi jugoslovensku opciju. Međutim, suština rimokatoličkih zločina je stalno ista…

Vatikan koristi staro pravilo koje glasi: “Ako hoćeš da uništiš neki narod, uništi mu istortiju”.Bez ikakvih dokaza, veličala se “stara Hrvatska” i postepeno “stvarali” tzv. Hrvati kao rimokatolička nacija, iako o njima nema originalnih dokumenata ni podataka o njihovom postojanju u istoriji. O Hrvatima nema originalnih podataka ni u jednom arhivu čije postojanje je starije i od tzv. “stare Hrvatske iz perioda hrvatske narodne dinastije”, odnosno iz vremena pre njenog potčinjavanja od strane Mađara – ni u arhivu Vatikana, ni Venecije, ni Milana, ni Firence, ni Graca, ni Beča, ni Carigrada – ni igde ni nigde, već u tzv. “prepisima sa starijih nesačuvanih originala”, čime je nastala samo “historijska Hrvatska u prepisu”.Malo ko postavlja pitanje, kako to da za većinu nekadašnjih država ima originalnih i ubedljivih podataka, samo o državi “srednjovjekovnoj Hrvatskoj” – gle čuda – nema nijedan!Posle katoličkog kongresa u Zagrebu, 1900. godine, započeto je svesno poistovećivanje katoličanstva sa Hrvatskom. Direktive za to stizale su iz Beča ali i iz Vatikana. Prva faza bila je “čišćenje” stranog elementa iz katoličke Hrvatske. Na udaru su se našli Srbi, Jevreji i Cigani.Kongres je imao za cilj da na hrvatskom prostoru stvori bojovnike katolicizma. Veštačka hrvatska nacija kreirala se od srpskih otpadnika i konvertita.Od Boke do Trsta pod vlašću dve kurve, Austrije i Venecije, prodavali su labilni Srbi veru za večeru, a posle samo nekoliko generacija mnogi su postajali Hrvati. Isti proces trajao je, dabome, i u dubini kontinenta…

Veliku pažnju javnosti privukla je izjava uglednog hrvatskog istoričara mlađe generacije Tvrtka Jakovine na hrvatskoj televiziji, da su Srbi 1918. godine spasli Hrvate i da Hrvatska, da je Srbi nisu prihvatili u zajedničku državu, danas ne bi postojala. Jakovina je rekao i da bi u tom slučaju „takozvani Hrvati iz Zagreba i Zagorja bili mađarska provincija, a ostatak katoličkog stanovništva iz Dalmacije, Slavonije, Like i BiH – ono što i jesu – Srbi katolici”.Njegove stavove o značaju koji je za Hrvate imalo stvaranja zajedničke države sa Srbima potvrđuje izjava istaknutog hrvatskog političara Ante Pavelića starijeg (Zubara) iz decembra 1918. godine, kada je za hrvatsku državu napisao da bi bez jugoslovenskog ujedinjenja Hrvatska obuhvatala tri do četiri županije oko Zagreba (zagrebačku, varaždinsku i križevačku).Hrvati ni pre ni posle 1918. nisu imali svoju državu. Od vremena njihovog stvaranja od Srba i raznih rimokatoličkih naroda – Italijana, Germana, Čeha i Mađara, tokom 19. veka, oni su bili podanici Habzburške monarhije. Potom su bili državljani Kraljevine SHS. Prvu državu dobili su proglašenjem marionetske NDH 1941. godine.Potom su tu tvorevinu, podignutu genocidom nad milion Srba, utvrdili Tito i komunisti, a dovršili Vatikan i zapadne neoliberalne sile predvođene Nemačkom i SAD…

Postojao je region koji se zvao Hrvatska, u vazalnom odnosu malo prema Ugarskoj, malo prema Habzburzima.Od malobrojnog preživelog hrvatskog plemstva ,od Čeha , Slovaka , Nemaca i Mađara koji su doseljeni u 18.i 19. veku, živeli u centralnoj Hrvatskoj ( najviše Gorskom Kotru ), od Slovenaca iz Sjeverozapadne Hrvatske ( zagoraca ) i većinskih Srba Katolika počeli se stvarati hrvatsku naciju koje je ime dobila po plemenu koje je ovde nekad davno živelo.Hrvatima je smetalo da budu samo kneževina, pa su svog Tomislava lažno proglasili kraljem i sebe nazivali kraljevinom, iako to nikada nisu bili.Hrvati su veštačka nacija, čiji je najveći deo nastao pokatoličavanjem Srba. Ostalo je romansko-germansko-mađarska mešavina.Dalmacija, Dubrovnik, Lika, Kordun, Banija i BiH su srpski istorijski krajevi.Po austrougarskom popisu stanovništva iz 1850. u Dalmaciji je bilo 330.000 Srba rimokatolika i 70.000 pravoslavnih Srba, bez pominjanja Hrvata. U Slavoniji je bilo 250.000 Srba pravoslavnih i rimokatoličkih, tzv. Šokaca, bez pominjanja Hrvata. U Istri sa Kvarnerskim otocima bilo je 134.555 rimokatoličkih i pravoslavnih Srba, bez pominjanja Hrvata. Dubrovnik je srpski grad, koji je krajem devetnaestog veka, slično kao i Vukovar, pretvoren u velikohrvatski rubni bastion, a nakon Drugog svetskog rata, voljom komunista, potpuno „oslobođen” od Srba, koji su proglašeni Hrvatima.O Dubrovniku kao nacionalnom i kulturnom sedištu južnodalmatinskih Srba najbolje svedoči popis stanovništva od 31. decembra 1890, po kome je dubrovačka opština imala 11.177 stanovnika, od kojih je bilo 9.713 Srba rimokatoličkih i pravoslavnih. U samom gradu živela su 5.823 Srbina. U popisu stoji da Dubrovčani govore srpskim jezikom, a pisali su Vukovom latinicom i ćirilicom. Ostatak stanovništva pripadao je Italijanima (Romanima) 716, Mađarima (384), Nemcima (285) i drugima.Hrvati nisu pominjani…

Na prvim izborima u Dubrovniku 1867. pobedila je srpska “narodna” stranka i vladala je sve do izbijanja Prvog svetskog rata,a sada u tom Dubrovniku nema Srba, pretvorili su ga, kao i srpski Vukovar, u bastion mržnje prema Srbima. U tome su otišli toliko daleko da su nedavno proglasili postojanje “hrvatske ćirilice”,koja nikada nije bila zvanično pismo Hrvatske.Koje su to bile “ćirilične teritorije” u Hrvata?Bio je to Dubrovnik, Dalmacija i njeni otoci,Istra, Brač, te Hercegovina, Bosna, Slavonija.Hrvati bi morali da nam objasne, otkud u kulturnom nasleđu Dubrovnika tone pisanih tragova na ćirilici.U Dubrovniku je sve do u 16. veka delovala slavenska kancelarija, gdje su se dokumenti pisali – ćirilicom.Neki su Hrvati svojevremeno pisali svoja dela na tri pisma: na glagoljici, latinici i ćirilici. To je, bez sumnje tačno, kao što je tačno da su i neki Srbi pisali glagoljicom,latinicom i ćirilicom.Vinčansko pismo pronađeno kraj Beograda ima čak 20 slova današnje ćirilice, 7 slova glagoljice i 8 latinice.U Srbiji je bila srpska ćirilica jed(i)no pismo sve do Novosadskog dogovora (1954).U kalendaru “Dubrovnik” za 1898. godinu nalazimo i podatak kojim jezikom se u to vreme govori u Dubrovniku. Od 11.177 stanovnika Dubrovnika njih 9.713 izjasnilo se da govori srpskim jezikom. Italijanski je koristilo 716, nemački 285, mađarski 384 stanovnika grada. Neki su se izjasnili da govore češki, slovenski, poljski i ruski, ali niko, ni jedan jedini stanovnik Dubrovnika, nije rekao da govori hrvatskim jezikom.Dubrovnik je najbolji primer da se ukratko prikaže proces odsrbljavanja. To je grad koji od postanka nije bio naseljen Hrvatima niti je ikad bio pod njihovom državnom vlašću, a danas je napučen isključivo hrvatskim pućanstvom i dabome, nalazi se u Hrvatskoj…

Od postanka, Raguza ili Dubrovnik ugnežđena je između dve klasične srpske oblasti – Travunije i nizvodnog Zahumlja, odnosno Huma. Zato je sasvim bespredmetna rasprava kog su porekla dubrovački Sloveni jer su u grad mogli da dospeju samo iz zaleđa koje je srpsko. Tako svedoče i dokumenta grada, ali još bolje sami dubrovčani i njihova književnost.Italijan Franko Apendini, napisao je istoriju dubrovačke književnosti u kojoj pojmove „ilirski” i „slovinski” zamenjuje sa „serbico”. Ni on ne spominje hrvatski jezik.Dubrovčanin Natko Nodilo, istaknuta ličnost javnog života Dubrovnika, osamdesetih godina 19. veka, pisao je: „U Dubrovniku, ako ne i od prvog početka, od pamtivjeka, govorilo se srpski, govorilo kako od pučana, tako i od vlastele, kako kod kuće, tako i u javnom životu”.Dubrovnik je nekada bio najveći srpski grad, a sveti Petar Cetinjski je predlagao da bude prestonica Srbije.Zadar je oduvek bio najvažnije središte pravoslavnih Srba u Dalmaciji, koji su tu činili i znatan deo stanovništva. Zadranin Srbin bio je Jovan Zovinić koji je još 1535. bio rektor pravnika na univerzitetu u Padovi.U Zadru su izlazili srpski listovi „Prvenac“, „Istina“ (1885-1888), godišnjak „Magazin“, „Srpski list“ (1880-1888) i „Srpski glas“ (1888-1904).Pravoslavni doseljenici su kotlini između Drniša i Knina u dalmatinskoj Zagori dali ime Kosovo, ime polja na kome je bila čuvena bitka. Na tome se Kosovu svi zagorski Srbi su se skupljaju 15/28 juna svake godine…

Evropski naučnici su u 19. veku naciju poistovećivali s jezikom, a istina je da u je u Srednjem veku u Dubrovniku, Dalmaciji i ostalim delovima Vojne Krajine bio u upotrebi samo srpski jezik — nikad Hrvatski. Ljudevit Gaj, Nemac poreklom, otvoreno kaže da su Hrvati prisvojili srpski jezik za svoj.I Josip Juraj Štrosmajer to priznaje.Evo šta je Ljudevit Gaj pisao 1846. godine u listu “Danica” br. 31: “Tako, npr. sav svijet zna da smo mi književnost ilirsku podigli; tu nama još iz daleka nije na um palo ikada tvrditi da to nije srpski već ilirski jezik; pače se ponosimo i hvalimo Bogu velikome što mi Hrvati sa braćom Srbljima sada jedan književni jezik imamo”…Naša međusobna razumljivost je dokaz da je reč o zajedničkom jeziku,o jednom jeziku,SRBSKOM JEZIKU!Međusobna razumljivost je glavni kriterijum unutar lingvistike za to da se utvrdi da li je reč o jednom jeziku ili o nekoliko različitih jezika. Međusobna raumljivost se, naravno, može izmeriti, postoje testovi za nju, to rade lingvisti već više od šezdeset godina i među lingvistima je bila diskusija koliki je procenat međusobne razumljivosti potreban da bi se reklo to je jedan zajednički jezik.Složili su se, kroz razna testiranja i kroz godine njihovoh provođenja, da između 75 i 85 odsto međusobne razumljivosti jedan jezik čini zajedničkim. Sad vi procenite kolika je međusobna jednostavnosti između nas, ona je daleko veća od 85 odsto…

“Srbi i Hrvati su jedan te isti komad kravlje balege koji je kotač zaprežnih kola povijesti prerezao na pola”,govorio je nekada Miroslav Krleža.Nikola Tesla, sin pravoslavnog sveštenika, uskoro će postati Hrvat i rimokatolik.Hrvatska je nedavno organizovala proslavu 300. godišnjice rođenja “velikog hrvatskog znanstvenika”Ruđera Boškovića. Inače, Ruđer se celog života izjašnjavao kao Srbin, njegov otac Nikola je pravoslavac iz srpskog sela Orahov Do kod Trebinja, a majka Pava kćerka latinskog trgovca Bare Betere. Međutim, zajedno sa plejadom istaknutih srpskih stvaralaca, od Marina i Bore Držića, Šiška Menčetića i braće Vojnović, do Milana Rešetara, velikohrvatska propaganda ga je prevela u Hrvate.Ivan Kukuljević, oficir, a zatim političar i vođa ilirske stranke, 2. maja 1843. godine, u Hrvatskom saboru rekao je: “Mi smo malo Latini, malo Nijemci, malo Mađari i malo Sloveni, a iskreno govoreći nijesmo ukupno ništa.Svojevremeno je Božidar Violić, najcenjeniji hrvatski pozorišni reditelj, u intervjuu zagrebačkom “Globusu”, objašnjavajući probleme sa kojima se susreće zbog svog “nacionalno nekorektnog” jezika, sa ponekim srbizmom, rezignirano zaključio: “Mi Hrvati smo ionako sklepan narod.”Današnja hrvatska zastava, ili grb – ŠAHOVNICA uzeta je iz grba najmoćnijeg srpskog cara Dušana Nemanjića, iz četrnaestog stoleća.Institut za antropološka istraživanja u Zagrebu nedavno je potvrdio da Hrvati vode poreklo od Srba i tu se više nema šta dokazivati. Sada je na ljudima da to prihvate.ISTINA NIJE ROBA SA KOJOM SE MOŽE TRGOVATI

HRVATI SU POKATOLIČENI SRBI KOJI GOVORE NAKARADNIM SRPSKIM JEZIKOM

U 19. veku Austro – Ugarska shvata opasnost od tek oslobođene Srbije koja će kad tada osloboditi sve zemlje gde žive Srbi pod stranim zavojevačima . Beč i Vatikan odlučuju stvoriti od Srba nekoliko nacija insistirajući pre svega na verskim i regionalnim razlikama. Za centar tog projekta izabrali su Zagreb. Beč u Zagrebu gradi ceo tzv . ” Donji grad ” sve ustanove, pozorište i sl . Određuju ime Hrvati i formiraju novu naciju od Srba katolika i doseljenika iz cele Monarhije ( isti projekat odvijao se tada iu Galiciji u gradu Lavovu , Beč i Vatikan tamo su stvarali Ukrajince ).Hrvati ni pre ni posle 1918. godine nisu imali svoju državu, a prvu su dobili proglašenjem “marionetske” NDH 1941. godine.Potom su tu tvorevinu, podignutu genocidom nad milion Srba, utvrdili Tito i komunisti, a dovršili Vatikan i zapadne neoliberalne sile predvođene Nemačkom i SAD.Postojao je region koji se zvao Hrvatska, u vazalnom odnosu malo prema Ugarskoj, malo prema Habzburzima.Hrvatska kao deo Ugarske u 13. veku je tada bila jedan mali prostor u zaleđu Zadra i Splita…

Veliku pažnju javnosti privukla je izjava uglednog hrvatskog istoričara mlađe generacije Tvrtka Jakovine hrvatskoj televiziji, da su Srbi 1918. godine spasli Hrvate i da Hrvatska, da je Srbi nisu prihvatili u zajedničku državu, danas ne bi postojala. Jakovina je rekao i da bi u tom slučaju „takozvani Hrvati iz Zagreba i Zagorja bili mađarska provincija, a ostatak katoličkog stanovništva iz Dalmacije,Slavonije, Like i BiH – ono što i jesu – Srbi katolici”.Izgleda da Jakovina više nije mogao da izdrži pritisak fantastičnih tvrdnji o velikohrvatskoj prastaroj istoriji, pa je javno progovorio o suštini i karakteru hrvatske nacije.Njegove stavove o značaju koji je za Hrvate imalo stvaranja zajedničke države sa Srbima potvrđuje izjava istaknutog hrvatskog političara Ante Pavelića starijeg (Zubara) iz decembra 1918. godine, kada je za hrvatsku državu napisao da bi bez jugoslovenskog ujedinjenja Hrvatska obuhvatala tri do četiri županije oko Zagreba (zagrebačku, varaždinsku i križevačku).Od malobrojnog preživelog hrvatskog plemstva , od Čeha , Slovaka , Nemaca i Mađara koji su doseljeni u 18.i 19. veku, živeli u centralnoj Hrvatskoj ( najviše Gorskom Kotru ), od Slovenaca iz Sjeverozapadne Hrvatske ( zagoraca ) i većinskih Srba Katolika počeli se stvarati hrvatsku naciju koje je ime dobila po plemenu koje je ovde nekad davno živelo. Oko 80 posto novonastalog hrvatskog naroda činili su Srbi katolici…

Iz popisa stanovništva u Austriji, odnosno Austro-Ugarskoj i to iz: 1850, 1860, 1870, 1880, 1890, 1900. i poslednjeg popisa iz 1910. se neoborivo i neporecivo uviđa da je postojala srpska etnička većinska procentualna zastupljenost u stanovništvu pokrajina u sastavu današnje Republike Hrvatske: Slavoniji, Maloj Vlaškoj (Maloj Srbiji), Baniji, Kordunu, Lici, Gorskom Kotaru, Ravnim Kotarima, Dalmaciji, Dubrovniku, Boki Kotorskoj i, čak, u Istri!Stanovništvo Istre je do početka sedamnaestog stoleća bilo srpsko i pravoslavno.Po austrijskom popisu iz 1850. godine Srbi su dominirali u Istri, Kvarnerskim ostrvima i tačno se zna da ih je bilo 134.555, dok se u tom popisu Hrvati uopšte ne pominju i vodili su se pod kategorijom Srba rimokatoličke vere.Prema austrougarskom popisu iz 1850. godine u Dalmaciji je bilo 330.000 Srba rimokatolika i 70.000 pravoslavnih Srba, bez pominjanja Hrvata. U Slavoniji je 250.000 Srba pravoslavnih i rimokatoličkih, bez pominjanja Hrvata.O Dubrovniku kao nacionalnom i kulturnom sedištu južnodalmatinskih Srba najbolje svedoči popis stanovništva od 31. decembra 1890. godine, po kom je dubrovačka opština imala 11.177 stanovnika, od kojih je bilo 9.713 Srba rimokatoličkih i pravoslavnih (u samom Dubrovniku živela su 5.823 Srbina). Ostatak stanovništva pripadao je Italijanima (Romanima) 716, Mađarima (384), Nemcima (285) i drugima. Prema veroispovesti dominirali su rimokatolici (10.327), dok je pravoslavnih bilo svega 546. Srbi su u velikoj većini bili rimokatolici, Hrvati nisu pominjani…

Evropski naučnici su u 19. veku naciju poistovećivali s jezikom, a istina je da u je u Srednjem veku u Dubrovniku, Dalmaciji i ostalim delovima Vojne Krajine bio u upotrebi samo srpski jezik — nikad Hrvatski. Ljudevit Gaj, Nemac poreklom, otvoreno kaže da su Hrvati prisvojili srpski jezik za svoj.I Josip Juraj Štrosmajer to priznaje.Evo šta je Ljudevit Gaj pisao 1846. godine u listu “Danica” br. 31: “Tako, npr. sav svijet zna da smo mi književnost ilirsku podigli; tu nama još iz daleka nije na um palo ikada tvrditi da to nije srpski već ilirski jezik; pače se ponosimo i hvalimo Bogu velikome što mi Hrvati sa braćom Srbljima sada jedan književni jezik imamo”…Naša međusobna razumljivost je dokaz da je reč o zajedničkom jeziku,o jednom jeziku,SRBSKOM JEZIKU!Međusobna razumljivost je glavni kriterijum unutar lingvistike za to da se utvrdi da li je reč o jednom jeziku ili o nekoliko različitih jezika. Međusobna raumljivost se, naravno, može izmeriti, postoje testovi za nju, to rade lingvisti već više od šezdeset godina i među lingvistima je bila diskusija koliki je procenat međusobne razumljivosti potreban da bi se reklo to je jedan zajednički jezik.Složili su se, kroz razna testiranja i kroz godine njihovoh provođenja, da između 75 i 85 odsto međusobne razumljivosti jedan jezik čini zajedničkim. Sad vi procenite kolika je međusobna jednostavnosti između nas, ona je daleko veća od 85 odsto…

Hrvati se nisu zadovoljili samo time što su preuzeli srpski književni jezik, nego su, odmah posle Vukove smrti, činom bez presedana u istoriji bilo kog drugog jezika – srpskom nazivu u imenu jezika dodali i hrvatsko ime. Tako je od srpskog jezika u Hrvatskoj postao hrvatski ili srpski jezik, pa srpskohrvatski ili hrvatskosrpski, da bi raspadom socijalisticke Jugoslavije Hrvati potpuno iz naziva izbacili odrednicu srpski – i srpski jezik ijekavskog izgovora, koji su preuzeli u XIX veku, jednostavno preimenovali u “hrvatski književni jezik”.Vuk (Karadžić) bio je, sticajem okolnosti, taj koga je Beč „osposobio“ da, kao lična jezička institucija, izvrši radikalniju reformu predvukovskog srpskog književnog jezika (kud je jezik, tu je, naravno, i pismo). Vukova reforma se polako u narodu primala jer je Vuk izabrao onaj tip jezika na kome je narod već stvarao usmenu/narodnu književnost, jer su tadašnji srpski pisci pisali za „višu klasu“, tj. za one Srbe koji su se stigli opismeniti, posebno u okviru Austrougarske...

Hrvatski istoričar Smičiklas ovako piše: “Pod kraj XVI vijeka, cijela Hrvatska i Slavonija spale su bile na puke tri županije, sa tri hiljada poreznijih kuća i to je bila država hrvatskih banova.” (Smičiklas II, 105—106).Ferdo Šišić (1869-1940), možda najznamenitiji hrvatski istoričar, kaže da „bijaše u prvoj četvrtini XIX vijeka ime hrvatsko ograničeno isključivo na kajkavce, naime na srednji dio županije zagrebačke do Kupe, čitavu varaždinsku (s Međumurjem), zapadni dio križevačke“.Franc Miklošič (1813-1891), poreklom Slovenac, jedan od najvećih slovenskih filologa, kao Srbe smatra sve štokavce, sve ijekavce, sve pravoslavne, sve muslimane srbskog jezika, ali i mnoge ikavce i mnoge katolike. Prema njegovom shvatanju, štokavci su Srbi i srbski Hrvati, čakavci su Hrvati, dok kajkavci važe za Slovence. Dubrovčanin Milan Rešetar (1860-1942) iz toga izvlači zaključak da se „mora dati pravo onome ko sa Miklošičem izjavljuje da su štokavski i srpski pojmovi koji se poklapaju“.A da je to jedan (isti narod) dokazuje i onaj prvi neinstitucionalizovani Književni dogovor u Beču (1850) eksplicitno. Već u prvoj tački Dogovora (pisao ga Đura Daničić na latinici a potpisali Vuk i nacionalno neizjašnjeni katolici takođe svi na latinici) jasno je zapisano: „jedan narod treba jednu književnost da ima“. Dakle, eto, tada je izričito rečeni da je reč o „jednom narodu“, pa samim tim i jednom jeziku i, naravno, jednoj književnosti, jer, zaista, kako bi jedan narod imao dve književnosti (na različitim jezicima)?Da su Srbi i Hrvati „isti narod“ svojevremeno su tvrdili i „oci hrvatske nacije“ kao što je Ante Starčević, ali i najveći hrvatski lingvisti kao što je bio Vatroslav Jagić...

Hrvatska nikada nije bila država već prostor u sastavu austrijskog carstva, kasnije regija u Austro-Ugarskoj monarhiji.Današnja hrvatska zastava, ili grb – ŠAHOVNICA uzeta je iz grba najmoćnijeg srpskog cara Dušana Nemanjića, iz četrnaestog stoleća.Ban Jelačić je očigledno bio Srbin, pravoslavne veroispovesti, jer u to vreme nisu postojali Hrvati,već samo Srbi katoličke veroispovesti, o čemu svedoče brojni austro-ugarskiizvori.Malo je poznato da je hrvatskog bana Josipa Jelačića ustoličio srpski patrijarh Josif Rajačić iz Sremskih Karlovaca.Ivan Kukuljević, oficir, a zatim političar i vođa ilirske stranke, 2. maja 1843. godine, u Hrvatskom saboru rekao je: “Mi smo malo Latini, malo Nijemci, malo Mađari i malo Sloveni, a iskreno govoreći nijesmo ukupno ništa.Svojevremeno je Božidar Violić, najcenjeniji hrvatski pozorišni reditelj, u intervjuu zagrebačkom “Globusu”, objašnjavajući probleme sa kojima se susreće zbog svog “nacionalno nekorektnog” jezika, sa ponekim srbizmom, rezignirano zaključio: “Mi Hrvati smo ionako sklepan narod.”Institut za antropološka istraživanja u Zagrebu nedavno je potvrdio da Hrvati vode poreklo od Srba i tu se više nema šta dokazivati. Sada je na ljudima da to prihvate.ISTINA NIJE ROBA SA KOJOM SE MOŽE TRGOVATI!

.................................................................................................................................................

Hrvatski istorićar Goran Šarić:https://www.youtube.com/watch?v=qqOjGGgFfqo :“Srbi i Hrvati su jedan narod, potomci Ilira i starosedeoci na Balkanu, a ideja o masovnom doseljavanju Slovena u 7. veku je namerna laž Vatikana.U Dalmaciji u 6, 7. i 8. veku cveta gradnja crkvi, što se ne bi događalo da ondašnji narod u tom trenu napadaju Sloveni.Najstarije crkve u Dalmaciji su pravoslavne!Srbi su naseljavali Dalmaciju i u predtursko doba, o čemu svjedoče tri srpska manastira: Krupa (1317. godine), Krka (1345. godine) i Dragović (1395. godine), te veliki broj pravoslavnih hramova.Ajhard, franački pisac iz 9. veka, pominje kako u 4. veku narod Srba drži najveći deo Dalmacije, pismo pape Jovana X (9-10 vek), Tacitova “Germanija” – svi oni kažu da Sloveni ovde oduvek žive.U 9. veku pominje se prvi put ime Hrvati, no kad god nalazimo na to ime, uz njega je i termin Srbi. Uvek su to sinonimi za isti narod. Tek u 19. i 20. veku dolazimo do podela”, tvrdi hrvatski teolog i istoričar Goran Šarić.Današnja Hrvatska troši oko 5 miliona eura godišnje da očisti internet od istinitih informacija o Hrvatskoj i porijeklu Hrvata.https://www.youtube.com/watch?v=Pvs88U8u11Q&t=4s

“Crnogorci su Srbi, a Crna Gora je sačuvala najčistiji oblik srpskog jezika”,rekao je anglikanski sveštenik Vilijem Denton 1877. godine

Pojavila se priča da postoje crnogorski Srbi, bosanski Srbi, hrvatski Srbi i ko zna kakvi Srbi. U suštini je reč o jednom narodu – Srbima.Srbi žive u raznim državama, regijama i regionima, pa ih možemo samo nazivati: Srbi iz Bosne, Srbi iz Hercegovine, Srbi iz Krajine, Srbi iz Vojvodine, Srbi iz Crne Gore, Srbi iz Dalmacije.U odnosu Srbije i Crne Gore razlike su samo u državnosti. Reč je o dva istorijska ishodišta podjednako srpske državnosti, a ne i dva etnolingvistički, vjerski i kulturno različita naroda.“Crnogorci su Srbi, koji se sastoje dijelom od potomaka starih stanovnika Knjaževine, a dijelom od Srba doseljenika iz Srbije, Hercegovine i Bosne”, napisao je u svom djelu ‘Crna Gora, njen narod i istorija’ (‘Montenegro, its people and history’), anglikanski sveštenik Vilijem Denton 1877. godine i dodao da “srpski narod Crne Gore govori najčistijim oblikom srpskog jezika koji postoji”.Najpouzdaniji izvor za istoriju Južnih Slovena, spis vizantijskog cara Konstantina Porfirogenita, u delu o Slovenima naseljenim u njegovom carstvu spominje samo imena Srba i Hrvata. Ta dva imena su doneta iz prapostojbine. Uostalom imamo slučaj Lužičkih Srba koji nisu došli na Balkan ali nose srpsko ime. Dakle. Srbi su svoje ime doneli sa sobom.Slovene koji su došli na prostore današnje Crne Gore Porfirogenit jasno deli na Srbe i Hrvate…

Crna Gora se prvi put pojavljuje kao geografski pojam 1296. godine u Povelji kralja Milutina. Ona je geografski region nastao je u određenom trenutku u prostoru zvanom Zeta, kao pokrajina kraljevine Srba.Tek od druge vladavine Crnojevića između, 1481. do 1496. ovaj region se počinje nazivati Crnom Gorom i u političkom smislu, pored dominantnog naziva Gornja Zeta.Zećani i Dukljani nisu etnos, baš kao što ni Crnogorci nisu etnos, s tim što Zečani i Dukljani nisu ni nacije, jer u srednjem vijeku nemamo nacije.Crnogorci se mogu povezivati sa Zetom i Dukljom u državnom smislu.Do pre samo 130 godina su svi crnogorci bili Srbi. To tvrdi zemljopis Crne Gore iz 1895 kada je Crna Gora bila samostalna država pod knjazom Nikolom.U svom Zakoniku iz 1855. godine knjaz Danilo kaže da “u ovoj zemlji nema nikakve druge narodnosti do jedine srbske i nikakve druge vjere do jedine pravoslavne istočne i da svaki inoplemenik i inovjerac može slobodno živiti i onu slobodu i onu našu domaću pravicu uživati kako i svaki Crnogorac i Brđanin što uživa”.Član 13 Zakona o narodnijem školama u Knjaževini Crnoj Gori donet 1907. kaže: “Đeca naših državljana koja stalno žive u Crnoj Gori moraju pohoditi državnu ili privatnu srpsku narodnu školu”, dok u članu 26 stoji: “U osnovnoj školi uče se ovi predmeti – 1. nauka hrišćanska, 2. srpska istorija, 3. srpski jezik”, i tako dalje…

Katolički misionar Giovanni Paskuali je 1643. godine izvijestio Svetu kongregaciju za širenje vjere: „U Crnoj Gori žive Srbi raskolnici i jeretici. Ima ih oko 7.000”. (Arhiv Svete kongregacije za širenje vjere, Rim, v.261, f. 185 r.).Katolički misionar Leonardis izvijestio je Svetu kongregaciju 1638. godine:U Crnoj Gori postoje 72 kneževine koje su “sve staroslovenskog srpskog obreda”.(Arhiv Svete kongregacije za propagandu vjere, Rim, v. 157, f. VI r, XI r.).U ‘GRLICI’- kalendaru crnogorskom za godinu 1835. objavljena je ‘Kratka istorija Crne Gore’, koju je napisao mitropolit Petar I Petrović Njegoš – Sveti Petar Cetinjski. U odeljku 8. ‘Žitelji’ piše između ostalog sledeće: “Crnogorci su Slaveno-Srpskog koljena kao i Hercegovci i muslimani i prozvali su se tijem imenom kao i ovi od mjesta u koemu žive.”U vrijeme vladavine kralja Nikole Petrovića je sproveden prvi popis stanovništva, u kome se 95% stanovništva izjasnilo kao Srbi. Ostalo su bili Albanci. Znači, ovim današnjim nacionalnim Crnogorcima su djedovi bili ili Srbi ili Albanci. Trećeg nema.Sam kralj Nikola je napisao Crnogorsku himnu ‘Tamo onamo’ gde se samo spominje Srpski rod.“Slava Crne Gore – to je slava cijelog srpskog naroda, jer Crna Gora na prvom mjestu pripada Srpstvu, i sve njene žrtve za Srpstvo su prinesene.”(‘Glas Crnogoraca’ 21. mart 1910, Cetinje).Prvi srpski nacionalni program nastao je na Cetinju, a napisao ga je Sveti Petar Cetinjski.Vladika Danilo Petrović potpisivao se kao „Episkop cetinjski, vođa srpske zemlje”.Taj isti vladika pred bitke na Martinićima i Krusima kaže da „u nama srpsko srce kuca i srpska krv teče”, a Crnogorce naziva „srpskim vitezovima koji nisu vješti da napuste otadžbinu”…

Vladika Srpske pravoslavne crkve i svetovni upravnik Crne Gore Petar II Petrović Njegoš (1813–1851) u svim svojim radovima, kao i državničkim poveljama i diplomatskoj prepisci, svoje podanike je jasno i nedvosmisleno nazivao Srbima, tj. etnonacionalna samobitnost stanovnika Crne Gore je mogla biti samo srpska s obzirom na to da su im i porijeklo i tradicija, običaji i jezik bili eminentno srpski.Za Njegoša je termin ‘Crnogorac’ bio regionalnog karaktera, a nikako ne poseban etnonacionalni ili etnolingvistički etnonim, kojim bi se označila posebna etnonacija, takozvani Crnogorci.A evo šta Njegoš piše užičkom vladici Nikiforu 1833. godine: “Ime mi je Vjeroljub, prezime mi Rodoljub, Crnu Goru, rodnu grudu, kamen paše odasvudu. Srpski pišem i zborim, svakom gromko govorim: narodnost mi srbinska, um i duša slavjanska”.Iz svih Njegoševih djela jasno se vidi da su svi „Crnogorci” u etničkom i lingvističkom smislu samo i isključivo Srbi koji žive na teritoriji Crne Gore ili u državi tog imena.Njegoš je još od svojih najranijih mladalačkih pjesničkih radova za sebe s ponosom govorio da je Srbin i svog srpskog identiteta nije se odricao do kraja života.“Ja sam Srbin iz Crne Gore”,govorio je Petar II Petrović Njegoš, ali ova rečenica danas je strogo zabranjena u Crnoj Gori.Ko zna možda će zbog ove rečenice i Njegoš postati jednog dana okupator u Crnoj Gori i proteran sa Cetinja…

Svijetski lingvisti od ugleda kažu da se u Hrvatskoj, BiH,Crnoj Gori i Srbiji koristi isti jezik;SRBSKI.Još davno, pred Drugi svjetski rat, poznati američki lingvist i antropolog Edvard Sapir, uočio je kako se u okviru istog jezika (srpskohrvatskog) traže puki formalni razlozi da bi se odijelio jedan oblik od drugog oblika jednog te istog jezika.” Nedavno je od strane Tehničkog komiteta sa sjedištem u Kongresnoj biblioteci u Vašingtonu ponovo stigao istovjetan odgovor ,da ih još niko iz Crne Gore nije ubijedio da crnogorski jezik nije varijanta srpskog.Ne prave se jezici tako lako i etiketa ne menja ništa.Amerikancu nije nikada padalo na pamet da prekrštava engleski u američki, ili Švajcarcu da pravi švajcarski jezik.Postoji država Austrija,ali ne postoji Austrijski etnicitet,niti Austrijski jezik.Nema Bavarskog naroda i jezika,niti Sicilijanskog.Ne možemo od svakog seoskog govora da pravimo jezik,a onda je pisac Jevrem Brković, koji je osnovao nevladinu organizaciju i nazvao je Dukljanska akademija, a koji nije uspjeo da završi ni frizerski zanat, proglasio da je Vuk Karadžić Crnogorcima ukrao jezik. I to nije primetio ni Njegoš, ni lingvisti, nego nesvršeni frizer Jevrem Brković.Dosta puta u društvu lud pokvari što pametni načini.Kad Bog hoće nekoga da kazni, prvo mu uzme pamet.Govor u Crnoj Gori se ne razlikuje ni po čemu od govora Srba u Republici Srpskoj i djelovima BiH, kao ni od govora Srba u Srbiji,Like,Korduna, Banije, itd.Nekome se može srpski jezik sviđati ili ne – može ga koristiti ili ne – ali niko nema pravo da vrši amputaciju srpskog jezika i da mu nasilno mijenja identitet…

U ustavu pre Prvog svetskog rata se kao postojeća crkva u Crnoj Gori, na dva mesta pominje samo ‘pravoslavna Mitropolija u Knjaževini Crnoj Gori’ i ‘pravoslavna Mitropolija u Crnoj Gori’, a nijednom rečju se ne pominje Crnogorska pravoslavna crkva.Autokefalna Crnogorska mitropolija, bez obzira na svoju kanonsku samostalnost i pripadnost državi Crnoj Gori, bila je srpska u ‘ideološkom’ i svakom drugom smislu (kao i sama država).Crnogorski znak u njenom imenu nije imao nacionalno, već državno (geografsko) značenje.Istorija ne zna da je Eparhija crnogorska, koja je skoro uvijek imala samo jednog episkopa, ikada tražila autokefalnost u Carigradu, niti joj je iko kanonski dao, pa je zato nikada nije ni imala.Ovdje je potrebno naglasiti jednu važnu činjenicu, a to je da Srpska pravoslavna crkva nikada nije postavljala nesrbe na mjesta svojih mitropolita/episkopa, niti je mitropolit/episkop nesrpski ikada služio srpskoj Pravoslavnoj crkvi.Da se Njegoš ne smatra Srbinom, ne bi mogao da bude crnogorski vladika u Srpskoj pravoslavnoj crkvi, što je svakako bio…

Zvanični sajt Mitropolije crnogorsko-primorske objavio je sadržaj akta iz 1799. godine koji potvrđuje da ta Mitropolija i tada samu sebe smatrala neodvojivim delom Pećke patrijaršije i Srpske crkve.TAČKA 11. akta od 22. aprila 1779. godine koji je crnogorska deputacija uputila austrijskoj carici Mariji Tereziji, posle razgovora sa kancelarom knezom Kaunicom u Beču glasi:“Želimo da mitropolit crnogorski zavisi od pećkoga patrijarha u Srbiji. Kad sadašnji mitropolit umre, pristajemo zasad, da njegov nasljednik bude rukopoložen u Karlovcima, ali da uvijek bude izabran po starom običaju, tj. da ga biraju: guvernaduri, potčinjeni glavari i cio narod crnogorski, ali samo dotle, dokle Turci budu vladali Srbijom, te ne možemo da ga slobodno pošaljemo u Peć.” Deputaciju su činili: guvernadur Jovan Radonić, serdar Ivan Petrović i arhimandrit Petar Petrović. Iz akta je jasno da deputacija, u kojoj je bio budući arhiepiskop cetinjski i mitropolit crnogorski, Petar I Petrović Njegoš, smatraju Mitropoliju crnogorsku kao neodvojivi deo (eparhiju) Pećke patrijaršije, tj. Srpske pravoslavne crkve.U poslanici koju je mitropolit Petar I Petrović Njegoš – Sveti Petar Cetinjski uputio Crnogorcima i Brđanima 1822. godine, o Pećkoj patrijaršiji se kaže sledeće: “ali je ono srpska crkva svega slaveno-serbskoga naroda i mati svijeh serbskijeh crkavah, u kojoj su patrijari naši stojali i koju su naši cari ogradili.”Kao što vidimo,Mitropolija crnogorsko – primorska je neodvojivi dio Pećke patrijaršije…

Hrvatski istoričar i teolog Goran Šarić kaže da iza tzv. Crnogorske pravoslavne crkve stoji upravo Rim.Glavni cilj osnivanja te sekte prema Šariću jeste otimanje manastira, crkava, moštiju i relikvija, nakon čega bi došlo do potpune unije sa Vatikanom.Zato barski nadbiskup već petnaestak godina ne nosi titulu “primas srpski”, koju je nosio više od tisuću godina. U prvom koraku se stvara miraševa otpadnička sekta, u drugom se iz titule barskog nadbiskupa briše srpsko ime, u trećem Miraševa otpadnička sekta postaje “autokefalna montenegrinska pravoslavna crkva” koju će priznati tzv. Carigradski patrijarh bez patrijaršije, odnosno CIA-a agent. I u završnici, ta sekta registrirana u policijskoj stanici postaje “Crnogorska pravoslavna crkva” koja će oteti sve manastire i crkve u Crnoj Gori, sve mošti, relikvije i svetinje, a onda ih ući “u puno zajedništvo sa rimskim papom”, što je od početka i bio cilj cijele te lakrdije.Hrvatski istoričar Šarić ističe da su Crnogorci oduvijek bili Srbi, ali da se dio tog naroda pod uticajem Vatikana, Berlina, Brisela i Vašingtona koji je vršen preko zvaničnog Zagreba odrekao Srpstva kojem se Crna Gora vjekovima dičila. “Srbin sam Crnogorac. Srbin sam jer sam Crnogorac. Ne velim da drugdje i drukčijih Srba nema – zlo nas je rasulo na sve strane, ama ja sam takav. Nijesam Crnogorac što sam Srbin, nego Srbin što sam Crnogorac. Mi Crnogorci mi smo so srpstva. Nije ovdje srpstvu sva snaga, ali jeste duša. Možeš me ubiti, sasjeći, smrviti i u prah stucati, ali što je srpsko to ostaje, dok i trunke ima. I misao moja srpska traje dok ijedan damar kuca. Ima drukčijih Srba, mi smo oni od Kosova, što svećaju i pjevaju nesreće srpske. Zatri Kosovo u pameti, u duši srpskoj – pa ni nas nema. Srba nema”, govorio je serdar Janko Vukotić.Crna Gora je 1914. godine ušla neprinuđena ni od koga u Prvi svjetski rat, odmah čim je Austrougarska monarhija objavila rat Srbiji da se rame u rame sa Srbijom bori za očuvanje slobode i za oslobođenje porobljene braće…

U Crnoj Gori nije dolazilo ni do kakve srpske okupacije, već do unutrašnjeg sukoba među zagovornicima te dvije dinastije. Knez Nikola je od ustoličenja Milana Obrenovića bio opsednut time da dođe na srpski presto u Beograd.Od četiri pokušaja da se napravi unija ovih zemalja, nije uspeo nijedan. Poslednju odbijajuću reč imao je uvek i isključivo kralj Nikola.Poslednji predlog za ujedinjenje, koji je podneo predsednik crnogorske vlade Andrija Radović, a koji je predviđao da se muški potomci i jedne i druge dinastije naizmenično smenjuju na prestolu srpsko-crnogorske države, kralj Nikola nije prihvatio.Ako Crnogorci hoće da se odreknu bilo kakve veze sa srpstvom, iz svog nasljeda moraju da izbrišu Svetog Petra Cetinjskog, Njegoša i kralja Nikolu, koji su govorili da su Srbi.A ako njih izbrišu, pitanje je šta je ostalo, šta je onda Crna Gora.Srbi rimokatolici i Srbi islamske veroispovjesti trebalo bi da smognu hrabrosti i urade ono što su uradili njihovi velikani i svjetski priznati umovi: vratiti se svom rodu, korjenu, jeziku, pridružiti se svojoj braći i okrenuli leđa neprijatelju – to je budućnost naroda na ovom prostoru.Samo prosvećivanje, informisanje, otrežnjenje i izbavljenje iz lavirinta turskih i vatikanskih konstrukcija i laži može biti jedini dobar temelj za izgradnju nekog biljeg života na Balkanu, jer sve ono što je izgrađeno na laži, može da donese samo zlo i bijedu, što dokazuje i naša žalosna istorija! Eto, to je glavni razlog što se na ovim našim područjima tako bijedno,krvavo i teško živi.ISTINA NIJE ROBA SA KOJOM SE MOŽE TRGOVATI i KO NEĆE BRATA ZA BRATA, HOĆE TUĐINA ZA GOSPODARA !

.........................................................................................................................................

Montenegro video:https://www.youtube.com/watch?v=Grosf2A8R9s&t=12s

Welcome to beautiful Montenegro

 

Montenegro is easily one of the world’s most beautiful countries and one of Europe’s best-kept secrets.Carrying the title of the smallest fully recognised Balkan countries and one of the smallest countries in Europe, Montenegro has become one of the favourite travel destinations in recent years, and all with a very good reason.Being the seventh country in the world with the largest number of UNESCO protected areas per square meter, Montenegro is a home to deepest canyon in Europe and the second in the world just after the Grand Canyon – Tara River Canyon, the longest sand beach of the Old Continent – Ulcinj, southernmost fjord in Europe and one of the most beautiful bays in the world – the Bay of Kotor.That is to say, with its exceptional landscapes, imposing mountains, enchanting Adriatic sea, idyllic villages, top notch gastronomy, and incredibly rich history and culture, Montenegro is boasting magical contrasts that manage to satisfy even the most demanding world travellers and explorers…

Kotor has dropped an anchor between the gray mountains and the sea, and veiled its life behind the high and wide ramparts. Its bulwarks seem to have been eternally growing rock tendrils along the hill, up to the old fortress that overlooks the town.It is a dramatic town where the present lives in the maze of medieval churches, cathedrals, Venetian palaces and pillars. Kotor is made up of contrasts – the old squares with modern cafes, the sounds of serenade and live music, the echo of the footsteps down the narrow cobblestone alleys and the lazy purr of cats lying under the balconies with wrought iron railings, decorated with petunias.The old town – that is the most famous part of Kotor, where the Kotor history, culture, and tradition are being preserved. The old town of Kotor has a great number of monuments of the medieval architecture: churches, cathedrals, palaces, and museums. Its beauty is complemented with the multitude of narrow streets, squares, and markets. The old town of Kotor stands out also by the great number of stylishly made gates, palaces of the wealthy families, and a great number of stairs…

The Old City of Kotor is a well preserved urbanization typical of the middle Ages, built between the 12th and 14th century. Medieval architecture and numerous monuments of cultural heritage have made Kotor a UNESCO listed “World Natural and Historical Heritage Site”.Kotor is unique for several reasons. It is located on the only natural fjord of its kind in the world and in a bay that has made the list of Most Beautiful Bays in the World.Perast is one of the most beautiful little places in Boka Bay, few kilometers from Kotor. Perast is a wonderful old town, with wonderful old architecture. You will enjoy in many old churchs, but one of the biggest attraction is for sure : Our Lady of the Rock (Gospa od Skrpjela), little island in Boka Bay, with amazing church and museum. The small town is a sun trap and full of former palaces and stone churches. It has UNESCO Heritage protection and has mostly been carefully restored to its former glory…

The island of Sveti Stefan, not far from the city of Budva, is today a world tourist attraction.Sveti Stefan is a summer resort for elite tourists and for the tourists who crave for glamour. When at the end of the 1940’s a decision was brought which said that this place should be turned into a tourist facility, a creation of new history began for Sveti Stefan. Its glory from then until now to world is presented by actors like Sofia Loren and Carlo Bruni, as well as the presidents of the majority of countries of the world, singer, scientists and many others. English princess Margaret stayed as well as Italian King Umberto II of Savoy, famous world actors like: Kirk Douglas, Doris Day, Geraldine Chaplin, Sidney Poatie, Richard Vidmark, Sylvester Stallone, Jeremy Irons… Famous literates Andre Marlow and Alberto Moravia, also stayed in Sveti Stefan, also Soviet astronaut Yuri Gagarin, famous chess master Robert Fisher, as well as the most beautiful women in the world Claudia Shifer. The majority of the mentioned “crowned heads” stayed in the villa 118, which is a part of the hotel complex “Sveti Stefan”. For that exclusive villa, the price of staying is negotiated with the leaser. The starting price is 1.500 euros a day.In 1972. year Sveti Stefan got a reward “Golden apple”, as the most exclusive summer resort in the world. In its immediate vicinity a former king’s summer residence is situated, which is today hotel Milocer…

Budva is the most popular spot among the tourists. It also has an Old Town, sandy beaches and a fun nightlife.Budva is 2,500 years old, which makes it one of the oldest settlements on the Adriatic coast.Once a small and quiet coastal town, today, Budva is a metropolis of Montenegrin tourism and one of the loudest and most packed towns at the Montenegrin coast during the summer. Its life began on the headland two and a half millennia ago and has poured out of the ramparts towards luxurious yachts, new buildings, restaurants, bars, and nightclubs where amazing fun awaits. Budva has its own Hawaii – an island opposite the city with beautiful beaches, ice cold refreshments and seafood specialties.In the evening, on the promenade along the beach you will be overwhelmed by the loud music that comes from the cafes, the laughter and screams of children from nearby amusement parks, the scent of the sea mixed with the aroma of delicious barbeque, and beams of light from the disco that stroll through the sky. The old town is Budva’s trademark. It is raised on the island, which used to be connected with the land by a sandy covering and so it grew into a peninsula…

Lake Skadar and the encompassing national park offer everything from towering mountains and quaint fishing villages, to tiny islands and old fortresses. The most beautiful site seeing locations at Lake Skadar are actually smaller villages at the north of the lake. I recommend Rijeka Crnojevica as a base point. Here you can visit old stone bridge over the ice cold river that flows into the Lake Skadar. Here you can find accommodation, have a boat ride, rent a kayak, and eat in good restaurants with local food and wine. I totally recommend kayak rental for at least a little bit in order to paddle into the endless fields of water lily all over the river. Also I recommend a visit to villages Karuc and Dodosi. Fabulous place for lovers of nature wonders.Rafting through the Tara River is incredible experience for adventurers and nature lovers. The Tara canyon, protected as UNESCO World Heritage Site is the deepest and longest in Europe with up to 1.3km depth and 78km length. There are rocky and pebbly terraces, sandy beaches, high cliffs, and more than 80 large caves along the canyon. The Tara River is the biggest European supply of drinking water. As you go rafting down its rapids you can drink…

Montenegro’s north beckons with countless highland adventures. Its great outdoors – encompassing Durmitor, Biogradska Gora and Prokletije national parks – are a dream destination for everything from hiking and mountain biking to canyoning and rafting.The impossibly rugged and dramatic Durmitor (Дурмитор) is one of Montenegro’s – and Mother Nature’s – showpieces. Carved out by glaciers and underground streams, Durmitor stuns with dizzying canyons, glittering glacial lakes and nearly 50 limestone peaks soaring to over 2000m; the highest, Bobotov Kuk, hits 2523m. From December to March, Durmitor is a major ski resort, while in summer it’s popular for hiking, rafting and other active pursuits.Ostrog Monastery, a miracle built by nature and human interaction, carved almost in its entirety in a vertically positioned mountain cliff, is today the pearl of Montenegrin spirituality which is visited by more than a hundred thousand pilgrims from around the world and of travellers of all religions every year.It is one of three most visited Christian destinations on the planet with its cave-like chapel and the Monastery complex that preserves the sanctity of Saint Basil the , Orthodox Christian Saint of Miracles.All of Montenegrin spirituality beliefs and cultural treasures found their home high up in the Ostrog cliffs. This breathtaking destination will fill your soul with high elevated feelings of devotion and reverence to God.

VIDEO-Montenegro:https://www.youtube.com/watch?v=IYoNjm07Ti8

Welcome to the most beautiful city of Republika Srpska, Banja Luka

Republika Srpska is a region in Bosnia and Herzegovina and is one of the two semi-autonomous entities that make up the country. It covers 49% of the country’s territory and has approximately 1.5 million inhabitants. The Serbs, Christian Orthodox by religion, had lived for centuries in what is known as Bosnia and Herzegovina.Upon the declaration of Bosnian-Herzegovinian independence and establishment of Republika Srpska, Banja Luka became the de facto center of the entity’s politics.Banja Luka is the capital of Republika Srpska.This beautiful city is steeped in history, bearing witness to the footsteps of various civilizations that have left their mark over time. The Illyrians were among the first inhabitants of this region, followed by Roman conquerors who recognized its strategic importance.Later the Ottomans conquered Banja Luka, and then the Austro-Hungarians came.The interweave of many cultures in Banja Luka gave a considerable number of cultural and historical monuments that witness various epochs and human creation in the area.The first ban-governor of the Vrbas Banovina, Svetislav Tisa Milosavljević (1929-1934), commissioned many buildings in the city during his reign. The most significant are: the Ban’s Court and the Ban’s Government, National Theatre, Hotel Palace, Sokolski Dom, City Park, Ethnographic Museum, schools, hospitals, etc.In Banja Luka, the first light bulb went on 7 years earlier than in Zagreb, Croatia…

One cannot talk about Banja Luka without mentioning its breathtaking natural surroundings. Nestled in a picturesque valley adorned with lush greenery and waterways galore, this city offers an abundance of natural beauty at every turn.The crown jewel is undoubtedly the mesmerizing Vrbas River. Flowing through the heart of Banja Luka, this mountainous river showcases its splendor with rapids, waterfalls, and cascades.The Vrbas River is not only awe-inspiring in its raw form but also offers recreational opportunities for visitors. You can embark on thrilling rafting adventures or simply relax by its banks, immersing yourself in the tranquility of nature.Vrbas boat is called “dayak”, a specific boat for the Vrbas river and the city of Banja Luka, as well as the gondola to Venice. The assumption is that the Vrbas boat appeared when the city of Banja Luka. Over the centuries, this unusual vessel has become a symbol of the city, leaving a trace in the culture of Banjaluka’s inhabitants.It has been used for commercial purposes, for the transport of goods from one side to another, both upstream or downstream. For cruising the route length of 15 kilometers is used, in the urban area of the city, where the Vrbas is characterized by shallow shores and perfect bottom for pushing a pole, after which the boat was named.Dayak boat is seven meters long and, to make it as easy as possible, is made of the high quality quercus oakdeal and regular rings. The most impressive details are the rudder and tip, which are made of one piece of wood.Tip is characteristic of a boat that is more distinct than the name. It looks like a mythical animal, gives tameness or aggression, artistic vision of master, so that each boat is decorated with different tip…

One standout attraction is the Orthodox Church of the Savior (Hram Hrista Spasitelja). Its golden domes glisten under sunlight, creating a mesmerizing sight that is truly unique in Southeastern Europe.The construction of Christ the Saviour Cathedral Church, on the foundations of the demolished Cathedral Church of the Holy Trinity, bombed and destroyed in 1941 has finally fulfilled the eternal desire of the Banja Luka Serbs to have a monumental Orthodox Church at the most beautiful place, in the heart of the town.For history enthusiasts, Kastel Fortress awaits your exploration along the banks of Vrbas River. Dating back centuries, this fortress offers panoramic views over Banja Luka while providing insights into its strategic importance throughout history.The Banski Dvor Cultural Centre was built from 1929-1932 to become the headquarters of the governor (‘Ban’) of the Vrbas Banovina province (that which extends from Banja Luka to its outer lying districts, through which the River Vrbas flows).However, from 1955 it was handed over to the city’s cultural centre and since 1998 it has been become a public institution.The center’s aim is to combine a number of different types of performance, exhibition, public discussion, lectures and club and art studio under one roof.Much of the inside of the building has been preserved since the 1930s, with the concert and conference still possessing their original designs.This is a multi-faceted cultural hub which is in many ways the lifeblood of Banja Luka’s artistic and intellectual community…

Gospodska Street is a pedestrian area in the city center, perfect for a leisurely walk, shopping, and coffee breaks. With its charming architecture and urban vibe, it’s the ideal place to relax and enjoy the city atmosphere.Park Mladen Stojanović is largest park in Banja Luka.The ATP Challenger Banja Luka 2014 was played in this park.The most popular Banja Luka picnic ground s can be founded at Banj Brdo located 4 kilometers or 40 minutes of walk from hostel Banja Luka. It is rich with forest, walking and mountaineering tracks, drinking spring water and designated areas for rest and recreation.Extreme sports enthusiasts can enjoy in this beauty of the Krajina region on the rafting trails 5, 11, 14 or 21 km long. The evidence of the excellent conditions for rafting on the river Vrbas was 2009 World Championship that took place here.As you traverse the heart of Banja Luka, be sure to indulge in the city’s vibrant café culture.There are more than 1,000 cafes and bars for only 200,000 inhabitants – yet even in the middle of the day it is hard to find a free seat. Numerous cafes and bars line the streets, beckoning you to take a seat and savor a cup of coffee or enjoy a refreshing beverage. The atmosphere is lively yet laid-back, with locals and visitors alike relishing in moments of relaxation under the sun…

Banja Luka is not only a city of rich history and natural beauty but also a hub of vibrant social activity. As the sun sets, the city comes alive with an energetic atmosphere that invites you to immerse yourself in its lively nightlife.From cozy pubs to buzzing clubs, Banja Luka offers something for everyone seeking entertainment after dark. Local bands fill the air with lively tunes, blending traditional melodies with popular hits from around the world. Dance the night away or simply relax with friends as you soak up the infectious energy of this dynamic city.No visit to Banja Luka is complete without tasting the local food. Banja Luka’s ćevapi are unique and can be found in many restaurants across the city. This delicacy is known for its specific shape and flavor.https://www.youtube.com/watch?v=sPuBqI6XEu0

Izmišljeni genocid u Srebrenici bio je najveći trijumf pranja mozgova u pogledu ratova protiv Srba

Srebrenica je najveća prevara u Evropi nakon Drugog svjetskog rata.Političko vođstvo u Sarajevu dugo pripremalo žrtvovanje Srebrenice i sopstvenog ljudstva u njoj kako bi se iznudila zapadna intervencija. Već godinama su nam poznata kazivanja Ibrana Mustafića,Hakije Miholjića i drugih svjedoka zbivanja da je Alija Izetbegović pred pad Srebrnice svojim saradnicima povjerio da je cijena zapadne intervencije – po procjeni predsednika Bila Klintona lično – bila 5.000 mrtvih muslimana. Imajući u vidu činjenicu da je Izetbegović još 1991. izrazio spremnost da žrtvuje mir za nezavisnost, ne treba sumnjati da mu je Klintonova cijena bila ne samo prihvatljiva nego i primamljiva.Da su muslimani Srebrenici svjesno žrtvovani pokazuje činjenica da je uoči provociranog napada VRS povučern komnadant 28. divizije, brigadir-monstrum Naser Orić sa oko 20 glavnih oficira.Ideja je bila da Srbi uđu u Srebenicu, sa samo simboličnim otporom muslimanskih preostalih snaga i da onako slavodobitno a još i iritirano zbog otpora, pobiju preostalo muslimansko civilno stanovništvo. Kad se to nije ostvarilo, onda je ideja genocida, bez pokrića naravno, pripisana Srbima, koju je već uhodana međunarodna propagandna mašinerija rastrubila po celom svijetu.Egzekucija nekoliko stotina ratnihzarobljenika (MONSTRUMA,a ne žrtava,jer su ubijali zvjerski žene,djecu i starce oko Srebrenice) u Srebrenici od strane jedne diverzantske jedinice (Škorpioni,sastavljeni od stranih plaćenika) i lokalnih mještana, prvo je propagandom udesetostručena, a zatim okarakterisana kao genocid i pretvorena u simbol koji je nadvisio čak i Holokaust…

Danas se riječ “GENOCID” koristi kako kome odgovara. Genocid može biti i ubistvo komšije oko međe, ako nevladina organizacija tako odluči.Bivši komandant snaga UN u BiH, kanadski general Luis Mekenzi, izjavio je sarajevskoj televiziji Hayat da se u Srebrenici nije desio genocid, već masakr, jer da je neko, kako tvrdi, imao nameru da počini genocid onda ne bi vodio ženu i djecu u Tuzlu.On procjenjuje da je ‘broj ubijenih muslimana nije veći od 2.000.Brojka od 8.000 smrtnih slučajeva muslimana u Srebrenici je matematički neutemeljena’.Po samoj svojoj definiciji, genocid jeste sistematska kampanja zatiranja i uništenja jednog naroda – dece, žena, staraca. U vezi ove definicije, pripisivati vojsci RS genocid, da nije tragično bilo bi zaista smešno, jer nema nikakve evidencije da se tako nešto događalo u Srebrenici, čak i da je cifra od 8000 istinita. Naprotiv, za Ratka Mladića se zna da je za muslimanske civile (djecu, žene i starce) obezbjedio autobuse za njihov transport do grada Tuzle, pa je djeci tom prilikom čak dijelio i čokolade.POŠTO DEJSTVA VOJSKE REPUBLIKE SRPSKE NISU NI U JEDNOM TRENUTKU BILA USMJERENA PREMA CIVILIMA, ŽENAMA I DJECI U SREBRENICI, ONDA SE NE MOŽE GOVORITI O GENOCIDU NAD MUSLIMANIMA U SREBRENICI.Spomen-kompleks u Potočarima ne predstavlja spomenik žrtvama Srebrenice, već svim muslimanima u BiH. Tamo su pokopani ljudi iz najmanje 15 opština!Pošto nema dovoljno streljanih tela da popune kvotu od 8.000 žrtava, jedino praktično rešenje je diskretno i neopaženo prikazivanje sahranjenih kao da su bili pogubljeni…

Zvanična priča o događajima u Srebrenici je već dugo vremena očigledno neodrživa.Ujedinjene nacije nisu iznjele broj žrtava u Srebrenici, već samo broj nestalih!Prema podacima UNHCR-a, oko 5.000 muslimanskih vojnika stigli su kroz šume do grada Tuzle.Kada je njemački novinar pitao činovnika Crvenog Krsta zašto ne skinu sa liste nestalih one koji su stigli u Tuzlu, ovaj mu je odgovorio:“Zato što ne znamo imena nestalih”.Po procjeni načelnika generalštaba armije BiH Envera Hadžihasanovića na suđenju generalu Vojske Republike Srpske Radislavu Krstiću (6.4.2001, Transkript s. 9532) u povlačenju mješovite muslimanske kolone 28. divizije iz Srebrenice za Tuzlu poginulo je 2628 vojnika i oficira ABiH.Niko do sada nije odgovarao zato što je pucao u naoružanu kolonu 28. divizije jer to nije krivično djelo.Međutim,oni se isto vode kao streljani u genocidu u Srebrenici!Masovna zloupotreba i lažno predstavljanje posmrtnih ostataka ekshumiranih na područjima borbenih dejstava jedan je od najvećih moralnih skandala i ključna komponenta srebreničke obmane. U grobnicama koje su obradili forenzički stručnjaci Tribunala, nalazi se 442 tela sa povezima preko očiju ili vezanim rukama, 505 gde je smrt prouzrokovao metak, što može ukazati na streljanje, ali i na smrt tokom borbenih dejstava, 627 je stradalo od granate, mine, gelera itd. što isključuje streljanje, a u 1583 autopsijskih izveštaja ili „slučajeva“ radi se o po nekoliko kostiju. U ovoj poslednjoj kategoriji u 92,4 odsto od tih „slučajeva“ forenzički stručnjaci Tribunala nisu mogli da odrede uzrok smrti pa se na osnovu njih nikakvi pravno ili forenzički značajni zaključci ne mogu izvoditi.DNK ne utvrđuje ni način, ni vrijeme smrti!

“Između 500 i 1.000 Bošnjaka iz Srebrenice je ubijeno od strane svojih sunarodnika tokom proboja ka Tuzli, jula 1995. godine, zato što su postojali spiskovi onih koji ni po koju cjenu ne smeju živi da se dokopaju slobode.O tim spiskovima nepodobnih Bošnjaka znalo je muslimansko rukovodstvo na čelu sa Alijom Izetbegovićem.Srebrenica je odavno predmet manipulacija, a mnogi iz Izetbegovićevog okruženja su još od ljeta 1992. godine krenuli u sprovođenje projekta po kome je jedino bitno da se prikaže što više bošnjačkih žrtava.” Ovo tvrdi jedan od osnivača SDA i dugogodišnji član Organizacionog odbora za obeležavanje događaja u Srebrenici Ibran Mustafić.Bivši službenik za civilna pitanja i politički savjetnik Unprofora Dejvid Harland na suđenju Ratku Mladiću pred Haškim tribunalom izjavio je da je muslimanska vlada 1993. godine sprečila evakuaciju civila iz Srebrenice, koju je Unprofor predložio. Harland je rekao da u arhivama Unprofora postoji dokument koji pokazuje da je Unprofor u proljeće 1993. godine predložio evakuaciju civila iz Srebrenice, koja je čak bila počela, ali da ju je vlada BiH zaustavila.Francuski general Philippe Morijon, vojni komandant UN-a u Bosni i Hercegovini 1992. i 1993. godine je izjavio,da je “napad na Srebrenicu bio direktan odgovor na masakre Srba od strane Nasera Orića (ozloglašenog muslimanskog komandanta) i njegovih snaga”…

Orićev zločini nad srpskim civilima spadali su u najgore zločine počinjene u bosanskom građanskom ratu, uključujući i mnogobrojne bezrazložne pokolje nedužnih žrtava.Stvarni genocid u Srebrenici bio je brutalno masovno ubistva Srba, uz korišćenje sjekira, noževa, bodeža, kovačkih čekića, gvozdenih šipki, bacača plamena,eksploziva i nabijanje na kolac – ostatak uspomene na otomansku okupaciju.Prve žrtve Orićevih jedinica bila je starica Kosana Zekić,koja je zaklana u svojoj kući,a u Blječevi je ubijen 75-godišnji starac Gojko Jovanović.Orićevi odredi su samo 1992. i 1993. do temelja spalili 50 srpskih sela i pogubili 1.250 srpskih civila.U sedam masovnih grobnica pobijenih seljana Donje i Gornje Kamenice kod Zvornika pronađena su 53 tijela, od kojih je svega troje ubijeno iz vatrenog oružja.Petog oktobra 1992.Monstrum Naser Orić predvodi grupu iz zaštićene zone i napadaju Fakoviće u opštini Bratunac. Muče i ubijaju 27 civila. Milovana Đokića,Ljubu Nikolića i Desanku Stanojević, iz sela Ratkovići pored Srebrenice, spaljuju žive. Sretenu Đokiću odsjecaju glavu.Tijelo Janka Savića , sveštenika iz Kravice, nađeno je bez ruku i nogu, sa izvađenim očima. Ubijen je i postavljen na zemlju, a ispred njega su postavljeni fildžani, kao da pije kafu.Orićevi krvnici nisu imali milosti ni prema djeci: hladnokrvno je ubijen šestogodišnji dječak Aleksandar Dimitrijević iz Skelana i njegov rođeni brat Radisav.Ne zaboravimo i smrt dječaka Slobodana Stojanovića (11 ).Najmlađa žrtva Orićevih koljaća je Vladimir Gajić,koji je imao samo četiri godine,Slobodan Stojanović jedanaest, Novica Bogićević četrnaest, dok su među žrtvama i Vladimir Stojanović od 78, Risto Popović 73, a najstarija žrtva Mara Božić imala je 84 godine.Prema svedočenju Huse Salihovića i Fahrudina Alića, Naser Orić je silovao izvjesnu djevojku Beharu, kćerku Rifata iz Boljevice.Monstrum Orić nije nikada ni pred jednim sudom odgovarao za ove užasne zločine!…

Da nije bilo zločina nad Srbima oko Srebrenice,danas ne bi bilo ni groblja u Potočarima!Presuda sudije Priske Matimbe Nijambe, predsjedavajuće sudije u postupku protiv Ratka Mladića, jedan je od najvažnijih dokaza da zločin u Srebrenici nije bio genocid.Prilikom izricanja drugostepene presude generalu Mladiću, 8. juna 2021. godine, sudija Nijambe je dala mišljenje u kojem je istakla da se cijeli pravni postupak protiv Mladića treba ponoviti, te prihvatila osam od devet žalbi odbrane Mladića. Sudinica Nijambe je utvrdila da je Mladić kriv samo po jednoj tački optužnice (tačka 6) koja se odnosi na uzimanja UN-talaca.Pripadnik 28. divizije Samir Fehtić je rekao: “Nakon pada Srebrenice našao sam se u zarobljeništvu. Prema nama su se ponašali krajnje korektno i humano. Jedan dan je lično došao komandant general Mladić i pitao da li nas ko maltretira, dali nam daju vodu i hranu kao i da svi oni koji nisu zločinci i ubice biće pušteni da idu. On je svojim ljudima zabranio da nas bilo ko maltretira.Nešto kasnije sam pušten i uspio sam da odem i spojim se sa svojom porodicom u inostranstvu.”Medijska mašinerija koja je projektovala sliku o Srebrenici koju danas poznajemo, po kojoj su nemilosrdni i nečovečni Srbi tobože izvršili „najveći genocid posle Drugog svetskog rata” nad nedužnim muslimanskim civilima, nad muslimanskim ženama i djecom u Srebrenici, pravi je primjer jednostrane i iskrivljene istine, odnosno ogoljene laži.Priča o Srebrenici tek treba da bude ispričana, ali onako kako se zaista dogodila…

Laž koja se dovoljno često ponavlja postaje istina, napisala je Isa Blagden 1869. godine u knjizi ‘Kruna života’.Ovaj trik su koristili i nacisti u Drugom svjetskom ratu, optužujući Jevreje da su oni krivi za sva zla u zemlji i da bi gurnuli Njemačku u rat,a Jozef Gebels je bio glavni za propagandu u državi!Haški tribunal je sud pobednika na Balkanu! Međunarodni tribunal nije instrument pravde, već produžena ruka NATO-a, stvoren da služi njegovim ciljevima u ratovima na Balkanu, što je u brojnim prilikama i uradio. Glavna uloga mu je da u središte interesovanja stavi, satanizuje i osudi Srbe, koji su i bili meta NATO-a.Kada je Džejmi Šej, tadašnji portparol NATO, 2000. godine upitan za mogučnost da se Alijansa nađe pred sudom on je, što je bilo veoma upečatljivo, odgovorio da su zemlje članice NATO formirale Haški sud, da su platile za njega i da su odgovorne za njegovo funkcionisanje i njegovu delatnost. Drugim rečima, Haški sud je igračka članica NATO-a.Tribunal u Den Hagu finasira Sorošova fondacija,Rokfeler i razne fondacije iz raznih islamskih zemalja,a ne UN.Jedan od sudija u haškom tribunalu, Frederik Harhof, napisao je pismo u kome se obratio svojim kolegama rečima da “haški sud ne deli pravdu, već provodi političke odluke”.

Državni udar kao akt nasilnog osvajanja vlasti u Srbiji

 

Američki novinar i publicista Vejn Medsen tvrdi da su „SAD širom svijeta organizovale 64 ‘obojene revolucije’ i prevrata, uključujući i svrgavanje predsjednika SR Jugoslavije Slobodana Miloševića”.Pravi cilj Petog oktobra bio je uništenje poslednje države na Balkanu koja je pokušavala da vodi relativno nezavisnu politiku i da zadrži neke oblike društveno ekonomskog sistema koji se nisu uklapali u neoliberalne obrasce,uz dovođenje na vlast kooperativne grupe kupljenih i ucenjenih političara. Lične harange protiv Slobodana Miloševića bile su paravan da bi se od većine građana prikrila stvarna agenda prevrata– radikalni gubitak državnog suvereniteta i masovna pljačka nametanjem neoliberalnog modela .Posle Petog oktobra, obećanje ‘demokratije’ pretvorilo se u šaradu rotiranja na vlasti pripadnika samoprodužavajuće klike čija se politička delatnost svodi na izvršavanje direktiva stranaca koji su ih doveli i održavaju na vlasti. Lažno obećanje ‘života kao ostali svet’ pretvorilo se u košmar još veće materijalne bede i dubljeg beznađa…

Državni udar ili puč je po definiciji iznenadna smena vlasti u nekoj zemlji i to protivustavnim sredstvima.Nezavisno od vremena i prostora u kome su se odigrali, uočeno je da se državni udari odvijaju u nekoliko faza i da im obavezno prethodni neka društvena kriza, koja može biti proizvod protivurečnosti unutar same države, ili češće unutrašnja kriza potpomognuta spoljnim faktorom.Posle puča, bio on uspešan ili ne, ostaju značajne posledice, traume i naravno žrtve.Riječ je o istorijskim epizodama kojih se neke države i društva naizmenično kroz istoriju stide, ili se njima ponose. Zavisi ko je na vlasti i ko tumači istoriju.Vilijam Montgomeri, bivši ambasador Sjedinjenih Američkih Država (SAD) u Srbiji i Crnoj Gori i Bugarskoj rekao je da su „SAD u hrvatskom gradu Cavtatu imali brod sa ekipom Centralne obavještajne agencije (CIA) čiji je jedini posao bio da spasi tadašnjeg (i sadašnjeg) predsjednika Crne Gore Mila Đukanovića ako tadašnj predsjednik Savezne Republike Jugoslavije (SRJ) Slobodan Milošević krene na njega”.On je rekao i „da je bilo teško prikupiti sredstva za finansiranje Đukanovićeve vlade, pa su kako kaže počeli da dopuštaju krijumčarima duvana da operišu iz Crne Gore.Svi su znali šta se događa, ali su to puštali jer je to donosilo novac koji je Đukanoviću trebao protiv Miloševića.Đukanović je najsposobniji, najagilniji političar u regiji. Gledao je iz kog smjera vjetar duva i prilagođavao se tome. Ako pogledate njegov život vidjećete da je započeo kao lojalan komunista, potom bio lojalan Miloševiću, a u određenom trenutku shvatio je da Milošević neće pobijediti pa je promijenio stranu, okrenuo pogled na zapad tražeći podršku.”…

U Srbiji su već formirane infrastruktura lažnih ‘nevladinih organizacija’ sa zadatkom da budu u pripravnosti da bi se na mig inostranih naredbodavaca uključile u podsticanje nereda i podrivanje ustavnog poretka.Među finansijerima ovih grupa nalaze se uobičajeni prenosni kaiševi logističke podrške subverzivnim udruženjima koja se u raznim državama formiraju da bi na terenu, pod lažnom zastavom spontanih narodnih buntova, sprovodili zapadnu politiku ‘promjene režima’.To su, između ostalih, National Endowment for Democracy (NED), U. S. Agency for International Development(USAID), Fond za otvoreno društvo (Soroš), kao i ambasade SAD,Velike Britanije, Norveške i drugih zapadnih zemalja.Bivši podsekretar za privredu SAD u vladi predsednika Ronalda Regana, Pol Kreg Roberts (Paul Craig Roberts), kao vašingtonski insajder vrlo dobro poznaje mehanizme uticaja na raspolaganju državi kojoj je služio.U nedavnom osvrtu na sektor koji se izdaje za nevladin, a u stvari promoviše politički program vlada koje ga finansiraju, dr Roberts ističe:“Nevladine organizacije koje finansiraju SAD i EU su pete kolone sa zadatkom da ruše nezavisnost zemalja u kojima deluju. Neke od njih glume ‘organizacije za zaštitu ljudskih prava’. Druge vrše indoktrinaciju pod plaštom ‘obrazovnih programa’ i projekata za ‘izgradnju demokratije’. Mnoge,posebno one koje su pod neposrednom kontrolom CIA,specijalizuju se za izvođenje provokacija”…

Da bi lažne nevladine organizacije mogle uspješno djelovati u pogodnom ambijentu, potrebno je da budu dva uslova ispunjena. Prvo, medijska sredina se mora korumpirati u dovoljnoj meri da svojim uticajem u targetiranom društvu obezbjedi naklonost kritične mase javnosti. Drugi uslov je da znatan deo društva bude podvrgnut uticaju jedne dominantne iluzije. Sprega ‘nevladinih organizacija’ i korumpiranih medija eksploatiše opčinjavajuće dejstvo iluzije za proizvodnju masovne energije koja se, zatim, fokusira prema potrebi.Monopol nad medijskim prostorom, što se obično postiže strateškim finansijskim investicijama, ključan je za kontrolu protoka informacija prema targetiranoj javnosti. Ljudi raspolažu uglavnom onakvim informacijama kakve primaju preko medija.Malobrojni imaju mogućnost da nešto lično provere ili samostalno istraže.Većina učesnika su obmanuti konzumenti ‘šargarepe’, ili dominantne iluzije koja se u konkretnom izvođenju „obojene revolucije“ koristi kao sredstvo za masovnu mobilizaciju. Oni su korisne budale režiranih nereda. Njihovo prisustvo je dekorativno i služi proizvodnji utiska da je prevrat odraz raspoloženja većine, ili bar znatnog djela društva.To što se sada događa u Srbiji(2025.godine) je veoma nalik na ponavljanje “buldožer revolucije” koja se dogodila 5. oktobra 2000. godine.Zato što protesti koje gledamo ne izgledaju kao stihijski već se čini da su to unapred organizovani skupovi.U prve redove se istura omladina što je jedna od karakteristika obojene revolucije.Najpre se mladi ljudi gurnu pod pendreke i vodene topove policije a onda se izbaci parola “biju našu djecu”!…

To je tipična tehnika.Sledeća tehnologija karakteristična za savremene obojene revolucije je mrežno upravljanje protesnim grupama i pokretima, kod koje se pomeranje protesnih grupa po gradu upravlja i koordinira uz pomoć nekog medijskog kanala.Posebno treba obratiti pažnju na “tehnologije konfliktne mobilizacije”. Pod ovim tehnologijama se imaju u vidu tehnologije uvlačenja običnih građana u proteste.Kod savremenih obojenih revolucija ove tehnologije se koriste pod isprva političkom agendom.To jest, ljudi se ne izvode na ulice uz političke parole, već uz parole protesta protiv siromaštva, korupcije, krađe i drugog.Kada masovni protesti koji počinju kao demonstracije a kasnije se pretvaraju u masovne nerede, krenu da se pojavljuju u svim većim gradovima u provinciji. I koliko god da vlast ima policajaca njih svejedno ne može biti dovoljno ako istovremeno sve gori u državi,a zatim ti protesti mogu biti iskorišćeni da se naprave kolone koje bi krenule prema Beogradu. I tada se koristi druga tehnika, takozvani “pohod na Rim”. To je tehnika koju je prvi primenio Garibaldi, a zatim i Musolini.Ukoliko je obojena revolucija već počela, lider države više i nema drugih mogućnosti, on će morati da se bori do kraja, a da u suprotnom, vrlo lako se može dogoditi da prođe kao Mubarak, Gadafi, Milošević koji su odbijali da se bore. Mogu se, naravno, razumjeti ljudi koji su nezadovoljni ovim ili onim stranama života, životnim standardom, ekonomijom, siromaštvom, jer probleme ima svaka država. Nema tog lidera u svijetu i šefa države koji ne pravi greške. Ali u ovom slučaju scenario koji se sada(2025.godine) odvija u Beogradu je veoma nalik na klasičnu obojenu revoluciju koja se već odigrala u Srbiji 2000. godine.