U 19. veku Austro – Ugarska shvata opasnost od tek oslobođene Srbije koja će kad tada osloboditi sve zemlje gde žive Srbi pod stranim zavojevačima . Beč i Vatikan odlučuju stvoriti od Srba nekoliko nacija insistirajući pre svega na verskim i regionalnim razlikama. Za centar tog projekta izabrali su Zagreb. Beč u Zagrebu gradi ceo tzv . ” Donji grad ” sve ustanove, pozorište i sl . Određuju ime Hrvati i formiraju novu naciju od Srba katolika i doseljenika iz cele Monarhije ( isti projekat odvijao se tada iu Galiciji u gradu Lavovu , Beč i Vatikan tamo su stvarali Ukrajince ).Hrvati ni pre ni posle 1918. godine nisu imali svoju državu, a prvu su dobili proglašenjem “marionetske” NDH 1941. godine.Potom su tu tvorevinu, podignutu genocidom nad milion Srba, utvrdili Tito i komunisti, a dovršili Vatikan i zapadne neoliberalne sile predvođene Nemačkom i SAD.Postojao je region koji se zvao Hrvatska, u vazalnom odnosu malo prema Ugarskoj, malo prema Habzburzima.Hrvatska kao deo Ugarske u 13. veku je tada bila jedan mali prostor u zaleđu Zadra i Splita…
Veliku pažnju javnosti privukla je izjava uglednog hrvatskog istoričara mlađe generacije Tvrtka Jakovine hrvatskoj televiziji, da su Srbi 1918. godine spasli Hrvate i da Hrvatska, da je Srbi nisu prihvatili u zajedničku državu, danas ne bi postojala. Jakovina je rekao i da bi u tom slučaju „takozvani Hrvati iz Zagreba i Zagorja bili mađarska provincija, a ostatak katoličkog stanovništva iz Dalmacije,Slavonije, Like i BiH – ono što i jesu – Srbi katolici”.Izgleda da Jakovina više nije mogao da izdrži pritisak fantastičnih tvrdnji o velikohrvatskoj prastaroj istoriji, pa je javno progovorio o suštini i karakteru hrvatske nacije.Njegove stavove o značaju koji je za Hrvate imalo stvaranja zajedničke države sa Srbima potvrđuje izjava istaknutog hrvatskog političara Ante Pavelića starijeg (Zubara) iz decembra 1918. godine, kada je za hrvatsku državu napisao da bi bez jugoslovenskog ujedinjenja Hrvatska obuhvatala tri do četiri županije oko Zagreba (zagrebačku, varaždinsku i križevačku).Od malobrojnog preživelog hrvatskog plemstva , od Čeha , Slovaka , Nemaca i Mađara koji su doseljeni u 18.i 19. veku, živeli u centralnoj Hrvatskoj ( najviše Gorskom Kotru ), od Slovenaca iz Sjeverozapadne Hrvatske ( zagoraca ) i većinskih Srba Katolika počeli se stvarati hrvatsku naciju koje je ime dobila po plemenu koje je ovde nekad davno živelo. Oko 80 posto novonastalog hrvatskog naroda činili su Srbi katolici…
Iz popisa stanovništva u Austriji, odnosno Austro-Ugarskoj i to iz: 1850, 1860, 1870, 1880, 1890, 1900. i poslednjeg popisa iz 1910. se neoborivo i neporecivo uviđa da je postojala srpska etnička većinska procentualna zastupljenost u stanovništvu pokrajina u sastavu današnje Republike Hrvatske: Slavoniji, Maloj Vlaškoj (Maloj Srbiji), Baniji, Kordunu, Lici, Gorskom Kotaru, Ravnim Kotarima, Dalmaciji, Dubrovniku, Boki Kotorskoj i, čak, u Istri!Stanovništvo Istre je do početka sedamnaestog stoleća bilo srpsko i pravoslavno.Po austrijskom popisu iz 1850. godine Srbi su dominirali u Istri, Kvarnerskim ostrvima i tačno se zna da ih je bilo 134.555, dok se u tom popisu Hrvati uopšte ne pominju i vodili su se pod kategorijom Srba rimokatoličke vere.Prema austrougarskom popisu iz 1850. godine u Dalmaciji je bilo 330.000 Srba rimokatolika i 70.000 pravoslavnih Srba, bez pominjanja Hrvata. U Slavoniji je 250.000 Srba pravoslavnih i rimokatoličkih, bez pominjanja Hrvata.O Dubrovniku kao nacionalnom i kulturnom sedištu južnodalmatinskih Srba najbolje svedoči popis stanovništva od 31. decembra 1890. godine, po kom je dubrovačka opština imala 11.177 stanovnika, od kojih je bilo 9.713 Srba rimokatoličkih i pravoslavnih (u samom Dubrovniku živela su 5.823 Srbina). Ostatak stanovništva pripadao je Italijanima (Romanima) 716, Mađarima (384), Nemcima (285) i drugima. Prema veroispovesti dominirali su rimokatolici (10.327), dok je pravoslavnih bilo svega 546. Srbi su u velikoj većini bili rimokatolici, Hrvati nisu pominjani…
Evropski naučnici su u 19. veku naciju poistovećivali s jezikom, a istina je da u je u Srednjem veku u Dubrovniku, Dalmaciji i ostalim delovima Vojne Krajine bio u upotrebi samo srpski jezik — nikad Hrvatski. Ljudevit Gaj, Nemac poreklom, otvoreno kaže da su Hrvati prisvojili srpski jezik za svoj.I Josip Juraj Štrosmajer to priznaje.Evo šta je Ljudevit Gaj pisao 1846. godine u listu “Danica” br. 31: “Tako, npr. sav svijet zna da smo mi književnost ilirsku podigli; tu nama još iz daleka nije na um palo ikada tvrditi da to nije srpski već ilirski jezik; pače se ponosimo i hvalimo Bogu velikome što mi Hrvati sa braćom Srbljima sada jedan književni jezik imamo”…Naša međusobna razumljivost je dokaz da je reč o zajedničkom jeziku,o jednom jeziku,SRBSKOM JEZIKU!Međusobna razumljivost je glavni kriterijum unutar lingvistike za to da se utvrdi da li je reč o jednom jeziku ili o nekoliko različitih jezika. Međusobna raumljivost se, naravno, može izmeriti, postoje testovi za nju, to rade lingvisti već više od šezdeset godina i među lingvistima je bila diskusija koliki je procenat međusobne razumljivosti potreban da bi se reklo to je jedan zajednički jezik.Složili su se, kroz razna testiranja i kroz godine njihovoh provođenja, da između 75 i 85 odsto međusobne razumljivosti jedan jezik čini zajedničkim. Sad vi procenite kolika je međusobna jednostavnosti između nas, ona je daleko veća od 85 odsto…
Hrvati se nisu zadovoljili samo time što su preuzeli srpski književni jezik, nego su, odmah posle Vukove smrti, činom bez presedana u istoriji bilo kog drugog jezika – srpskom nazivu u imenu jezika dodali i hrvatsko ime. Tako je od srpskog jezika u Hrvatskoj postao hrvatski ili srpski jezik, pa srpskohrvatski ili hrvatskosrpski, da bi raspadom socijalisticke Jugoslavije Hrvati potpuno iz naziva izbacili odrednicu srpski – i srpski jezik ijekavskog izgovora, koji su preuzeli u XIX veku, jednostavno preimenovali u “hrvatski književni jezik”.Vuk (Karadžić) bio je, sticajem okolnosti, taj koga je Beč „osposobio“ da, kao lična jezička institucija, izvrši radikalniju reformu predvukovskog srpskog književnog jezika (kud je jezik, tu je, naravno, i pismo). Vukova reforma se polako u narodu primala jer je Vuk izabrao onaj tip jezika na kome je narod već stvarao usmenu/narodnu književnost, jer su tadašnji srpski pisci pisali za „višu klasu“, tj. za one Srbe koji su se stigli opismeniti, posebno u okviru Austrougarske...
Hrvatski istoričar Smičiklas ovako piše: “Pod kraj XVI vijeka, cijela Hrvatska i Slavonija spale su bile na puke tri županije, sa tri hiljada poreznijih kuća i to je bila država hrvatskih banova.” (Smičiklas II, 105—106).Ferdo Šišić (1869-1940), možda najznamenitiji hrvatski istoričar, kaže da „bijaše u prvoj četvrtini XIX vijeka ime hrvatsko ograničeno isključivo na kajkavce, naime na srednji dio županije zagrebačke do Kupe, čitavu varaždinsku (s Međumurjem), zapadni dio križevačke“.Franc Miklošič (1813-1891), poreklom Slovenac, jedan od najvećih slovenskih filologa, kao Srbe smatra sve štokavce, sve ijekavce, sve pravoslavne, sve muslimane srbskog jezika, ali i mnoge ikavce i mnoge katolike. Prema njegovom shvatanju, štokavci su Srbi i srbski Hrvati, čakavci su Hrvati, dok kajkavci važe za Slovence. Dubrovčanin Milan Rešetar (1860-1942) iz toga izvlači zaključak da se „mora dati pravo onome ko sa Miklošičem izjavljuje da su štokavski i srpski pojmovi koji se poklapaju“.A da je to jedan (isti narod) dokazuje i onaj prvi neinstitucionalizovani Književni dogovor u Beču (1850) eksplicitno. Već u prvoj tački Dogovora (pisao ga Đura Daničić na latinici a potpisali Vuk i nacionalno neizjašnjeni katolici takođe svi na latinici) jasno je zapisano: „jedan narod treba jednu književnost da ima“. Dakle, eto, tada je izričito rečeni da je reč o „jednom narodu“, pa samim tim i jednom jeziku i, naravno, jednoj književnosti, jer, zaista, kako bi jedan narod imao dve književnosti (na različitim jezicima)?Da su Srbi i Hrvati „isti narod“ svojevremeno su tvrdili i „oci hrvatske nacije“ kao što je Ante Starčević, ali i najveći hrvatski lingvisti kao što je bio Vatroslav Jagić...
Hrvatska nikada nije bila država već prostor u sastavu austrijskog carstva, kasnije regija u Austro-Ugarskoj monarhiji.Današnja hrvatska zastava, ili grb – ŠAHOVNICA uzeta je iz grba najmoćnijeg srpskog cara Dušana Nemanjića, iz četrnaestog stoleća.Ban Jelačić je očigledno bio Srbin, pravoslavne veroispovesti, jer u to vreme nisu postojali Hrvati,već samo Srbi katoličke veroispovesti, o čemu svedoče brojni austro-ugarskiizvori.Malo je poznato da je hrvatskog bana Josipa Jelačića ustoličio srpski patrijarh Josif Rajačić iz Sremskih Karlovaca.Ivan Kukuljević, oficir, a zatim političar i vođa ilirske stranke, 2. maja 1843. godine, u Hrvatskom saboru rekao je: “Mi smo malo Latini, malo Nijemci, malo Mađari i malo Sloveni, a iskreno govoreći nijesmo ukupno ništa.Svojevremeno je Božidar Violić, najcenjeniji hrvatski pozorišni reditelj, u intervjuu zagrebačkom “Globusu”, objašnjavajući probleme sa kojima se susreće zbog svog “nacionalno nekorektnog” jezika, sa ponekim srbizmom, rezignirano zaključio: “Mi Hrvati smo ionako sklepan narod.”Institut za antropološka istraživanja u Zagrebu nedavno je potvrdio da Hrvati vode poreklo od Srba i tu se više nema šta dokazivati. Sada je na ljudima da to prihvate.ISTINA NIJE ROBA SA KOJOM SE MOŽE TRGOVATI!
.................................................................................................................................................
Hrvatski istorićar Goran Šarić:https://www.youtube.com/watch?v=qqOjGGgFfqo :“Srbi i Hrvati su jedan narod, potomci Ilira i starosedeoci na Balkanu, a ideja o masovnom doseljavanju Slovena u 7. veku je namerna laž Vatikana.U Dalmaciji u 6, 7. i 8. veku cveta gradnja crkvi, što se ne bi događalo da ondašnji narod u tom trenu napadaju Sloveni.Najstarije crkve u Dalmaciji su pravoslavne!Srbi su naseljavali Dalmaciju i u predtursko doba, o čemu svjedoče tri srpska manastira: Krupa (1317. godine), Krka (1345. godine) i Dragović (1395. godine), te veliki broj pravoslavnih hramova.Ajhard, franački pisac iz 9. veka, pominje kako u 4. veku narod Srba drži najveći deo Dalmacije, pismo pape Jovana X (9-10 vek), Tacitova “Germanija” – svi oni kažu da Sloveni ovde oduvek žive.U 9. veku pominje se prvi put ime Hrvati, no kad god nalazimo na to ime, uz njega je i termin Srbi. Uvek su to sinonimi za isti narod. Tek u 19. i 20. veku dolazimo do podela”, tvrdi hrvatski teolog i istoričar Goran Šarić.Današnja Hrvatska troši oko 5 miliona eura godišnje da očisti internet od istinitih informacija o Hrvatskoj i porijeklu Hrvata.https://www.youtube.com/watch?v=Pvs88U8u11Q&t=4s
No comments:
Post a Comment